Jean-Claude Rivière

Eus Wikipedia

Jean-Claude Rivière a zo ur skolveuriad krennamzerour gall, arbennikaet war lennegezh ar Grennamzer, ha bet o kelenn e Skol-veur Naoned ha Skol-veur Pariz-IV. Anavezet eo evit e savboentoù a zegasas rendael diwar-benn ar "yezhoù rannvroel" hag an okitaneg dreist-holl, hag ivez er perzh a gemeras en afer tezenn Henri Roques.

Politikerezh[kemmañ | kemmañ ar vammenn]

Unan eus saverien ar GRECE[1] eo, ur skol brederiañ lakaet da vezañ eus an tu dehoù pellañ, ha pennadoù en deus savet ivez evit ar gelaouenn Europe-Action tuet heñvel[2].

Ar yezhoù "rannvro"[kemmañ | kemmañ ar vammenn]

Er bloaz 1984 ec'h embann ul levrig La Subversion et les langues régionales a-enep ar "yezhoù rannvroel" embannet gant ar sindikad skol-veur eus an tu dehoù a-grenn UNI.

An okitaneg[kemmañ | kemmañ ar vammenn]

Er bloaz 1980 ec'h embann ul levr Langues et pays d'oc[3] ma lavar ne vije ket eus an okitaneg ha ne vije nemet eus "yezhoù ok". Implijet e voe ar savboent-se gant enebourien an okitaneg[4].

Afer tezenn Henri Roques[kemmañ | kemmañ ar vammenn]

E miz Mezheven 1985 e tremen Henri Roques (1920-2014) un dezenn doktorelezh e Skol-veur Naoned, lakaet da vezañ an dezenn azgwelour gentañ eus Bro-C'hall, awenet gant tezennoù nac'helour Henri Faurrisson. Rivière eo an daneveller tezenn, hag unan eus 3 ezel ar juri[5]. Torret e voe an dezenn-se e 1986.

Oberennoù[kemmañ | kemmañ ar vammenn]

  • Les pastourelles anonymes des XIIème et XIIIème siècles, tezenn doktorelezh, 1972
  • Le vocabulaire dans l'oeuvre poétique de Mistral, tezenn, 1977
  • Anthologie des troubadours auvergnats, Cercle occitan d'Auvergne, 1974
  • Georges Dumézil : à la découverte des Indo-Européens (a-gevret gant R. Schilling, F.-X. Dillmann, J. Varenne [et al.]), 1979
  • Langues et pays d'oc, L'Astrado , 1980
  • La Subversion et les langues régionales, Union nationale inter-universitaire (UNI), 1984
  • Microtoponymie de la commune de Vebret (Cantal), L'Harmattan, 2015

Notennoù ha daveoù[kemmañ | kemmañ ar vammenn]

  1. Valérie Igounet, Histoire du négationnisme en France, Éditions du Seuil, 2000, p.119.
  2. Ibid.
  3. emb. l'Astrado
  4. Da skouer: Françoise Morvan «Les occitanistes sont pourtant les plus mal placés pour accuser les autres de vouloir tuer des langues puisque ratifier la charte serait substituer l’occitan, fabrication politique totalement artificielle (comme le breton surunifié), aux langues d’oc : le gascon, le limousin, l’auvergnat, le provençal sont éliminés.» he lec'hienn
  5. Nadine Fresco, Pennad "Négationnisme" en Encyclopædia Universalis, 2004 [1].